ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺧﯿﺮﻩ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻡ ؛
ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮕﻞ ...
ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺮﮐﻪ ...
ﺑﻪ ﺧﻂ ﻧﻮﺭ ...
ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﯾﺎ ...
ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺁﺏ ...
ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﺑﯽ ﻫﻤﺘﺎ ...
ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ؟
ﮐﻤﮏ ﮐﻦ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﺭﻡ ؛
ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺗﻮ ...
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺯﯾﺒﺎﺋﯽ ﺭﻭﺷﻦ ،
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻬﺘﺎﺏ ...
ﺑﺮﯾﺰﻡ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻢ ﻭ ﮔﻢ ﺷﻮﻡ ﺩﺭ ﺷﺐ ؛
ﺑﺨﻨﺪﻡ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻟﺨﺘﯽ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﺏ ...
ﺯﺑﺎﻧﻢ ﮔﻨﮓ ﻭ ﺫﻫﻨﻢ ﮐﻮﺭ ،
ﺗﻨﻢ ﺧﺴﺘﻪ ، ﺩﻟﻢ ﺭﻧﺠﻮﺭ ...
ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﻗﺎﻣﺖ ﺧﻤﯿﺪﻩ ،
ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ...
ﺑﯽ ﻧﻮﺭ ....
ﭘﺮ ﺍﺯ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﮔﯿﺴﺖ ﺍﯾﻦ ﺫﻫﻦ
ﻧﺎﻫﻤﻮﺍﺭ ؛
ﺳﮑﻮﺕ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺩﺭﻫﻢ ﺗﻨﯿﺪﻩ ،
ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺁﻭﺍﺭ ...
ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﮔﯽ ﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ ؛
ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ
ﺳﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ :
" ﺧـﺪﺍﯾــﺎ ﺩﻭﺳـﺘـﺖ ﺩﺍﺭﻡ "

* حدیث سامی *